پیامبران با همه جنبه‏های خارق‏العاده‏ای که دارند از قبیل معجزه، عصمت از گناه، عصمت از اشتباه، رهبری بی‏نظیر، سازندگی بی‏نظیر، درگیری بی‏نظیر با شرکها، خرافه‏ها و ستمگریها، از جنس بشرند؛ یعنی همه لوازم بشریت را دارند: مانند دیگران می‏خورند، می‏خوابند، راه می‏روند، تولید مثل می‏کنند و بالاخره می‏میرند؛ همه نیازهایی که لازمه بشریت است در آنها هست. پیامبران مانند دیگران مکلّف و موظفند و تکالیفی که به وسیله آنها به مردم دیگر ابلاغ می‏شود، شامل خود آنها هم هست؛ حرام و حلالها درباره آنها هم هست و احیاناً برخی تکالیف شدیدتر متوجه آنها می‏شود، آنچنان که بر رسول اکرم تهجّد یعنی بیداری آخر شب و نافله شب واجب بود.

پیامبران هرگز خود را از تکالیف استثنا نمی‏کنند. آنها مانند دیگران و بیش از دیگران از خدا می‏ترسند، بیش از دیگران خدا را عبادت می‏کنند، نماز می‏خوانند، روزه می‏گیرند، جهاد می‏کنند، زکات می‏دهند، به خلق خدا احسان می‏کنند، برای زندگی خود و دیگران تلاش می‏کنند و در زندگی انگل بر دیگران نمی‏شوند.

تفاوت پیامبران با دیگر مردمان صرفاً در مسئله وحی و مقدمات و لوازم وحی است. وحی، پیامبران را از بشریت خارج نمی‏سازد، بلکه آنها را نمونه انسان کامل و الگوی دیگران می‏سازد؛ به همین دلیل، پیشرو و راهبر دیگران می‏شوند.[1]