شهید مطهری ره در کتاب سیری در سیره نبوی می فرمایند:

زهرا وصیت کرده بود: «علی جان! خودت مرا غسل بده و تجهیز و دفن کن. شب مرا دفن کن، نمی‏خواهم کسانی که به من ظلم کرده‏اند در تشییع جنازه من شرکت کنند». تاریخ کارش همیشه لوث است. افرادی جنایتی را مرتکب می‏شوند و بعد خودشان در قیافه یک دلسوز ظاهر می‏شوند برای اینکه تاریخ را لوث کنند، عین کاری که مأمون کرد: امام رضا را شهید می‏کند، بعد خودش بیش از همه مشت به سرش می‏زند و فریاد می‏کند و مرثیه سرایی می‏نماید، و لهذا تاریخ را در ابهام باقی گذاشته که عده‏ای نمی‏توانند باور کنند که مأمون بوده است که امام رضا را شهید کرده است. این لوث تاریخ است.

زهرا برای اینکه تاریخ لوث نشود، فرمود مرا شب دفن کن. لااقل این علامت استفهام در تاریخ بماند: پیغمبر یک دختر که بیشتر نداشت؛ چرا باید این یک دختر شبانه دفن بشود و چرا باید قبرش مجهول بماند؟! این بزرگترین سیاستی است که زهرای مرضیه اعمال کرد که این در را به روی تاریخ باز بگذارد که بعد از هزار سال هم که شده بیایند و بگویند:

وَ لِایِّ الْامورِ تُدْفَنُ لَیْلًا

 بِضْعَةُ الْمُصْطَفی‏ وَ یُعْفی‏ ثَراها[1]

 تاریخ بگوید: سبحان اللَّه! چرا دختر پیغمبر را در شب دفن کنند؟! مگر تشییع جنازه یک امر مستحبی نیست، آنهم مستحب مؤکَّد، و آنهم تشییع جنازه دختر پیغمبر؟! چرا باید افرادی معدود به او نماز بخوانند؟! و چرا اصلًا محل قبرش مجهول بماند و کسی نداند زهرا را در کجا دفن کرده‏اند؟[2]!.

خبر در گذشت زهرا در مدینه پیچید. مردم ریختند جلو خانه علی و زهرا، آماده تشییع جنازه زهرا. یکی از اصحاب (ابوذر یا مقداد) بیرون آمد و گفت: ایهاالناس متفرق شوید، امروز زهرا دفن نمی‏شود. (البته نگفت که زهرا وصیت کرده که من باید شب دفن شوم، بلکه این حرف راست را گفت: زهرا امروز دفن نمی‏شود.) مردم متفرق شدند به خیال این که زهرا فردا دفن خواهد شد و فردا در تشییع جنازه زهرا شرکت خواهند کرد. علی‏القاعده کسانی که زهرا از آنها بیشتر ناراضی بود بیشتر خودشان را آماده می‏کردند که در تشییع جنازه زهرا بیتابی کنند، برای این که گذشته لوث شود.[3]