شهید مطهری(ره) در این باره می گوید: اگر کسی در روایات دقت کند، می یابد که ائمه(ع) تکیه شان بر این مطلب بوده که هر چه بر سر انسان می آید، از آن است که حق بر او عرضه بشود و او در مقابل حق، تعصب و عناد بورزد و یا لااقل در شرایطی باشد که می بایست تحقیق و جستجو کند و نکند اما افرادی که ذاتاً و به واسطه قصور فهم و یا به علل دیگر در شرایطی به سر می برند که مصداق منکر و یا مقصر به شمار نمی روند، آنان در ردیف منکران و مخالفان نیستند. ائمه اطهار بسیاری از مردم را از این طبقه می دانند. این گونه افراد دارای استضعاف و قصور هستند و امید عفو الهی درباره آنان می رود. وی از مرحوم علامه طباطبایی نقل می کند: همان طوری که ممکن است منشأ استضعاف، عدم امکان تغییر محیط باشد، ممکن است این جهت باشد که ذهن انسان متوجه حقیقت نشده باشد و به این سبب از حقیقت محروم مانده باشد. [1]

در بحث شیعه و غیر شیعه(مسلمان) نیز این گونه است. کسی که به خدا و آخرت ایمان دارند، چنانچه شیعه نبودنشان از روی قصور باشد، نه تقصیر، یعنی به گونه ای باشند که اگر حقیقت تشیع به آنان عرضه شود بپذیرند، و از روی عناد و تعصب و لجاجت رد نکنند، اگر چنین اشخاصی اعمالی با انگیزه تقرب به خدا انجام دهند، و در کار خود خلوص نیت داشته باشند، عمل آنها مورد قبول الهی است و استحقاق پاداش و بهشت می یابند. [2]

[1] - مرتضی مطهری، عدل الهی، ص 425.