آنچه شهید مطهری به آن اشاره می کند، حاکی از آن است که اسلام با حضور زن در اجتماع و نقش آفرینی تا آنجا که شأنیت و مقامش مورد تزلزل قرار نگیرد مخالف نبوده، بلکه موافق می باشد، همانگونه که با نقل گوشه از تاریخ به این نکته اشاره می فرماید که:

 پیغمبر اکرم زنها را در جنگها شرکت می‏داد ولی آنها کاری را که بیشتر متناسب با زنها بود انجام می‏دادند. احیانا در برخی مواقع شدت، زنها هم شمشیر بر می‏داشتند، چنان که در جهاد اسلامی اگر موقع دفاع بشود، زن و مرد و کوچک و بزرگ، همه باید شرکت کنند و شرکت می‏کنند. ولی رسول اکرم حتی ‏الامکان زنها را به کارهای متناسب با خودشان مثل پانسمان کردن می‏گماشت.

نُسَیْبه جرّاحه زنی است که در جنگ احد شرکت کرد و در جنگها زیاد شرکت می‏کرد و یکی از کارهایش جرّاحی بود، به این معنی که زخمها را پانسمان می‏کرد.

او و زنهای دیگری وسایل پانسمان را با خود به میدان جنگ می‏بردند و مجروحین را پانسمان می‏کردند که این خود همکاری است، و احیانا اتفاق می‏افتاد که همین نسیبه خودش می‏جنگید. در جنگ احد خیلی جنگیده است و خودش جزء مجروحین شد. ضربتی روی شانه‏اش فرود آمد. به قدری این ضربه سنگین و هولناک بود که بعد از این که معالجه شد، گودالی روی شانه‏اش باقی ماند و بعد که پیر زن شده بود دخترهایی که آن دوره را درک نکرده بودند می‏آمدند از او توضیح می‏خواستند که بگو چطور شد که روی شانه تو این طور شد؟ و او هم با طول و تفصیل برایشان نقل می‏کرد.[1]

منبع:

انجمن سایت شهید مطهری