در هیچ آیه ای به صورت کلی و به عنوان یک قاعده و قانون بیان نشده که مردان از حق بیشتری نسبت به زنان برخوردار هستند، مگر در موضوعات خاص که برای ایجاد تعادل میان حق و مسئولیت آیاتی وجود دارد که شاید برخی از این آیات حق بیشتر مردان را استنباط کرده اند ، اما این درست نیست.

اگر مقصود از حق مرد بر زن از جهت حقوق معنوی باشد ، برتری مردان در هیچ آیه ای بیان نشده است تا بخواهیم آن را از طریق آیات اثبات کنیم. قرآن به صراحت بیان داشته است که: « و لهن مثل الذی علیهن» یعنی هر اندازه که مرد بر گردن زن حق دارد ، به همان اندازه نیز زن حق دارد. و اگر مقصود برتری مرد بر زن در حقوق مادی باشد ، نه تنها در آیات چنین بیان نشده ، بلکه شاید عکس آن صحیح باشد ، زیرا این زنان هستند که در مال شوهران خود (از جهت نفقه و.. .) حق دارند ، نه مردان بر مال زنان.

در مجموع و با نگرشی کلّی می‏توان گفت که تفاوتی بین زن و مرد در حقوق نیست ؛ امّا با توجه به خصوصیات و وظایفی که تکویناً بر عهده مرد و زن نهاده شده، تفاوت هایی نیز در حقوق از جهت تشریعی بین زن و مرد احساس می‏شود. این تفاوت‏ها به لحاظ خلقتی که زن و مرد دارند، تنظیم شده و تشریع احکام مطابق با تکوین و آفرینش آن دو است و تفاوت غیر از تبعیض است، تفاوت‏ها بر اساس ویژگی‏ها و استعدادها تنظیم می‏شود و تبعیض ، بی عدالتی است ؛ اما تفاوت در ویژگی‏ها بر اساس حکمت عمیق و دقیق تنظیم شده تا هر یک وظایف خاصی را بر عهده گرفته و مکمل یکدیگر باشند. بنابر این بر اساس حکمت الهی بین زن و مرد تناسب وجود دارد و تفاوت‏ها به خاطر ایجاد تناسب بین آن دو است، مثلاً اگر همه انسان‏ها مرد بودند و زنان نیز از لحاظ جسمی و روحی و روانی مانند مردها بودند، مکمّل یکدیگر نبودند، بنابر این تفاوت‏های زن و مرد تناسب است، نه نقص و کمال، قانون خلقت خواسته است با این تفاوت‏ها تناسب بیشتری میان زن و مرد که برای زندگی مشترک ساخته شده‏اند به وجود آورد.[1]

منبع:

انجمن سایت شهید مطهری

[1]- شهید مطهری، نظام حقوق زن در اسلام، مجموعه آثار، ج 19، ص 175.