یک عده روایات... وجود دارد که ممکن است آنها را توصیه اخلاقی به مردان نسبت به زنان شمرد که از خطرات تماسهای مردان با زنان آگاه باشند. صاحب وسائل این روایات را بر استحباب حمل کرده است. امیرالمؤمنین علی علیه السلام به فرزندش امام مجتبی چنین توصیه می‏فرماید: تا می‏توانی کاری کن که زن تو با مردان بیگانه معاشرت نداشته باشد. هیچ چیز بهتر از خانه زن را حفظ نمی‏کند. اگر بتوانی کاری کنی که جز تو مرد دیگری را نشناسند چنین کن.

این یک توصیه اخلاقی است. علمای اسلام این جمله را به شکل یک توصیه اخلاقی تلقی کرده‏اند. اگر ما بودیم و چنین تعبیراتی، بدون شک آنچه استنباط می‏شد بیش از «توصیه اخلاقی» بود. ولی علت اینکه فقها به مضمون چنین جمله‏ها فتوا نداده‏اند ادلّه قطعی دیگر از آیات و روایات و سیره معصومین بر خلاف مفاد ظاهر این تعبیرات است. لهذا این جمله‏ها حمل به توصیه اخلاقی شده است و ارزش اخلاقی دارد نه فقهی.

آنچه فقها از امثال این جمله‏ها استنباط کرده‏اند این است که این گونه جمله‏ها ارشاد به حقیقتی روحی و روانی در روابط دو جنس است و شک نیست که حقیقتی را بیان می‏کند. رابطه زن و مرد اجنبی سخت خطرناک است، گِلی است که پیلان بر آن می‏لغزند.

جامعه امروز زیان های اجتماع مختلط را به چشم خود می‏بیند. چه لزومی دارد که زنان فعالیت های خود را به اصطلاح «دوش به دوش» مردان انجام دهند. آیا اگر در دو صف جداگانه انجام دهند نقصی در فعالیت و راندمان کار آنان رخ می‏دهد؟

اثر این دوش به دوشی‏ها این است که هر دو همدوش را از کار باز می دارد و هر یک را به جای توجه به کار متوجه «همدوش» می‏کند، تا آنجا که غالباً این همدوشی ها به هماغوشی منتهی می‏گردد.

«روزی رسول خدا از مردم پرسیدند: چه چیز برای زن از هر چیز بهتر است؟ کسی نتوانست پاسخ بگوید. حسن بن علی علیه السلام کودک و در مجلس حاضر بود. قصه را برای مادرش زهرا سلام اللَّه علیها نقل کرد. زهرا فرمود: از همه چیز بهتر برای زن این است که مرد بیگانه‏ای را نبیند و مرد بیگانه‏ای هم او را نبیند.» این حدیث نیز توصیه اخلاقی است و ارجحیّت دور بودن زن و مرد را بیان می‏کند.[1]

حجاب اسلام نمی‏گوید که باید زن را در خانه محبوس کرد و جلوی بروز استعدادهای او را گرفت. مبنای حجاب در اسلام چنانکه گفتیم این است که التذاذات جنسی باید به محیط خانوادگی و به همسر مشروع اختصاص یابد و محیط اجتماع، خالص برای کار و فعالیت باشد. به همین جهت به زن اجازه نمی‏دهد که وقتی از خانه بیرون می‏رود موجبات تحریک مردان را فراهم کند و به مرد هم اجازه نمی‏دهد که چشم چرانی کند. چنین حجابی نه تنها نیروی کار زن را فلج نمی‏کند، موجب تقویت نیروی کار اجتماع نیز می‏باشد.[2]

منبع:

انجمن سایت شهید مطهری

[1] - مجموعه‏ آثار استاد  شهید مطهری، ج‏19، ص: 548

[2] - مجموعه‏ آثار استاد شهید مطهری ج‏19 / 451