استاد مطهری این سوال را مطرح کرده و این گونه به آن جواب داده اند:

ممکن است این سؤال برای بعضی مطرح شود که ترس از خدا یعنی چه؟ مگر خداوند یک چیز موحش و ترس آوری است؟ خداوند کمال مطلق و شایسته ترین موضوعی است که انسان به او محبت بورزد و او را دوست داشته باشد. پس چرا انسان از خدا بترسد؟. در جواب این سؤال می‏گوییم مطلب همین‏طور است. ذات خداوند موجب ترس و وحشت نیست، اما اینکه می‏گویند از خدا باید ترسید یعنی از قانون عدل الهی باید ترسید. در دعا وارد است: یا مَنْ لایُرْجی‏ الّا فَضْلُهُ وَ لا یُخافُ الّا عَدْلُهُ..: ای کسی که امیدواری به او امیدواری به فضل و احسان اوست و ترس از او ترس از عدالت اوست.

ایضاً در دعاست: جَلَلْتَ انْ یُخافَ مِنْکَ الَّا الْعَدْلُ وَ انْ یُرْجی‏ مِنْکَ الَّا الْاحْسانُ وَ الْفَضْلُ..: یعنی تو منزّهی از اینکه از تو ترسی باشد جز از ناحیه عدالتت، و از اینکه از تو جز امید نیکی و بخشندگی توان داشت. عدالت هم به نوبه خود امر موحش و ترس آوری نیست. انسان که از عدالت می‏ترسد، در حقیقت از خودش می‏ترسد که در گذشته خطاکاری کرده و یا می‏ترسد که در آینده از حدود خود به حقوق دیگران تجاوز کند. لهذا در مسئله خوف و رجاء که مؤمن باید همیشه، هم امیدوار باشد و هم خائف، هم خوشبین باشد و هم نگران، مقصود این است که مؤمن همواره باید نسبت به طغیان نفس امّاره و تمایلات سرکش خود خائف باشد که زمام را از کف عقل و ایمان نگیرد و نسبت به ذات خداوند اعتماد و اطمینان و امیدواری داشته باشد که همواره به او مدد خواهد کرد. علی بن الحسین (سلام اللَّه علیه) در دعای معروف ابوحمزه می‏فرماید: مَوْلایَ اذا رَایْتُ ذُنوبی فَزِعْتُ، وَ اذا رَایْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ..: یعنی هرگاه به خطاهای خودم متوجه می‏شوم ترس و هراس مرا می‏گیرد، و چون به کرم و جود تو نظر می‏افکنم امیدواری پیدا می‏کنم. [1]