باز علی علیه السلام می‏فرماید: الدُّنْیا دارُ مَمَرٍّ لا دارُ مَقَرٍّ، وَ النّاسُ فیها رَجُلانِ: رَجُلٌ باعَ فیها نَفْسَهُ فَاوْبَقَها وَ رَجُلٌ ابْتاعَ نَفْسَهُ فَاعْتَقَها[3] : مردم در بازار دنیا دو دسته‏اند: یک دسته در بازار دنیا خود را می‏فروشند و پولِ فروختن خودشان را می‏گیرند، و دسته دوم مردمی هستند که در دنیا خود را می‏خرند و آزاد می‏کنند.

یک وقت علی علیه السلام درهم یا دیناری را که مال خودشان بود کف دست گرفت، قدری به آن نگاه کرد و فرمود: ای پول! تو تا وقتی که در دست من هستی مال من نیستی؛ درست عکس آنچه ما می‏گوییم. ما می‏گوییم تا وقتی پول مال من است که در جیب من است و وقتی خرج کردم از دست من رفته است. علی علیه السلام عکس این را فرموده است: تو تا وقتی که در دست من هستی مال من نیستی، زیرا تا وقتی که در دست من هستی باید مال تو باشم و نوکر تو باشم و تو را نگهداری کنم. تو آن وقت مال من هستی که تو را خرج کرده باشم و الّا تا وقتی که تو را نگه داشته‏ام تو مال من و در خدمت من نیستی، من مال تو و در خدمت تو هستم.

علی علیه السلام از جلو یک قصابی می‏گذشت[4]. قصاب چشمش که به علی علیه السلام افتاد عرض کرد: امروز گوشتهای خوبی آورده‏ام، اگر می‏خواهید بخرید. حضرت فرمود: پول ندارم. قصاب گفت: من برای پولش صبر می‏کنم. فرمود: من به شکم خود می‏گویم صبر کند. چرا از تو گوشت بگیرم که تو بخواهی برای پولش صبر کنی؟ من شکمم را وادار به صبر می‏کنم که این مقدار ذلیل و مقروض و مدیون تو نباشم[5]