شهید مطهری در نقد سخنان ساده اندیشانی که امید به شفاعت اهل بیت علیهم السلام را بهانه ای برای انجام گناهان قرار میدهند و ملاک خشنودی آنان را از رضایت خداوند جدا می شمارند، می گوید:

«اگر... کسی چنین معتقد شود که در کنار دستگاه سلطنت ربوبی، سلطنتی دیگر هم وجود دارد... چیزی جز شرک نخواهد بود ... در این پندارِ غلط چنین گفته میشود که خدا با چیزهایی راضی میشود و امام حسین علیه السلام با چیزهای دیگر: خدا با انجام دادن واجبات... و با ترک گناهان... ولی امام حسین علیه السلام با این کارها کاری ندارد، رضای او در این است که مثلاً برای فرزند جوانش علی اکبرعلیه السلام گریه و یا لااقل تباکی کنیم... این چنین تصویری از شفاعت... به ساحت امام حسین علیه السلام که بزرگترین افتخارش، عبودیت و بندگی خدا است... اهانت است.» [1]