استاد مطهری در این مورد می گوید: «سکوت و مدارا در برخی شرائط بیش از قیامهای خونین نیرو و قدرت تملک نفس (خویشتن داری) می خواهد. مردی را در نظر بگیرید که مجسمه شجاعت و شهامت و غیرت است، هرگز به دشمن پشت نکرده و پشت دلاوران از بیمش می لرزد، اوضاع و احوالی پیش می آید که مردمی سیاست پیشه از موقع حساس استفاده می کنند و کار را بر او تنگ می گیرند تا آجا که همسر بسیار عزیزش مورد اهانت قرار می گیرد و او خشمگین وارد خانه می شود و با جمله هائی که کوه را از جا می کند شوهر غیور خود را مورد عتاب قرار می دهد و می گوید:

«پسر ابوطالب»! چرا به گوشه خانه خزیده ای؟ تو همانی که شجاعان از بیم تو خواب نداشتند، اکنون در برابر مردمی ضعیف سستی نشان می دهی، ای کاش مرده بودم و چنین روزی را نمی دیدم».

علی خشمگین از ماجراها از طرف همسری که بی نهایت او را عزیز می دارد این چنین تهییج می شود، این چه قدرتی است که علی را از جا نمی کند، به همسرش می گوید: من فرقی نکرده ام، من همانم که بودم، مصلحت چیزی دیگر است و همسرش را قانع می کند [1]