نظر تشیع این است عمر و ابوبکر و عثمان از صحابه پیامبر(ص) می باشند. اما از آنجائی که در مساله جانشینی پیامبر(ص) تشیع و اهل تسنن هر کدام دلائل خاص خود را دارند اختلافی بین تشیع و تسنن به وجود آمده است.به اعتقاد شیعه «امامت‏» تنها رهبری و زمامداری نیست تا فردی ادعا کند که می‏توان آن را با شورا حل نمود. «امام‏» بیان کننده مکتب و تعلیم دهنده کتاب و حکمت است که برخوردار از علمی است الهی و قلبش آیینه احکام نورانی قرآن است، به صورتی که واقعیات را آن چنان که هست می‏یابد. او علاوه بر ویژگی علم، دارای صفت عصمت می‏باشد که هیچ گاه در بیان احکام نورانی الهی و رفتارهای فردی و اجتماعی، دچار گناه و اشتباه نمی‏شود. پس امامت ‏یعنی رهبری الهی که با ویژگی علم و عصمت عهده دار تبیین مکتب اسلام می‏باشد، که با وجود این شخصیت، زمینه‏ای برای زمامداری دیگری نیست.

اساس مساله در باب امامت، آن جنبه معنوی است. امامان یعنی انسان‏هایی معنوی مادون پیغمبر که طریقی معنوی اسلام را می‏دانند و می‏شناسند و مانند پیغمبر، معصوم از خطا و لغزش و گناهند ... مساله امامت از جنبه زعامت و حکومت این است که حالا که بعد از پیغمبرصلی الله علیه وآله وسلم مانند زمان ایشان معصوم وجود دارد و پیغمبر وصی برای خود معین کرده است که او در سطح افراد دیگر نیست و از نظر صلاحیت مثل خود پیغمبر استثنایی است، دیگر جای انتخاب و شورا و این حرف‏ها نیست. همان طور که در زمان پیغمبرصلی الله علیه وآله وسلم نمی‏گفتند که پیغمبر فقط پیام آور است و وحی به او نازل می‏شود تکلیف حکومت ‏با شوراست و مردم بیایند رای بدهند که آیا خود پیغمبر را حاکم قرار دهیم و یا شخص دیگر را، بلکه این طور فکر می‏کردند که با وجود پیغمبر، این بشر فوق بشر که در مرحله‏ای است که با عالم وحی اتصال دارد، اصلا این مساله مطرح نیست. بعد از ایشان نیز جای این سخنان نیست، زیرا پیغمبرصلی الله علیه وآله وسلم اوصیای دوازده گانه‏ای داشته است که این‏ها باید در طول دو سه قرن پایه اسلام را محکم کنند. و اسلام از یک منبع صاف و خطا ناپذیری بیان شود. با وجود چنین کسانی برای بیان احکام اسلامی، دیگر جای انتخاب و شورا نیست ... گذشته از این که چون علی علیه السلام به مقام امامت ‏به این معنا تعیین شده است قهرا مقام زعامت دنیوی هم شأن او خواهد بود، پیغمبر(ص) که علی‏ علیه السلام را به فرمان خدا به این مقام نصب کرده به خاطر این است که علی علیه السلام آن مقام را واجد است ... بعد که امام معصوم ‏علیه السلام در میان مردم نبود مساله حکومت، مساله دیگری می‏شد و آن وقت‏ باید گفت مساله حکومت چیست؟ خلاصه آن که امامت در شیعه بدین گونه است که یک شان امام، حکومت است. با وجود امام معصوم جای حکومت کردن فرد دیگر نیست. او باید زمامدار امت‏ باشد چون جانشین پیامبر در تبیین احکام و برخوردار از صفت عصمت است. [1]