استاد مطهری در کتاب تکامل اجتماعی انسان می فرماید :

در جامعه هایی که فساد هست و احیاناً فساد بیشتر است، زمینه برای تکامل روحی و اخلاقی انسان بیشتر است، اشتباه نشود، چون تکامل روحی و اخلاقی و معنوی انسان نتیجه ی مقاومت کردن در برابر جریانهای مخالف است. این را شاید شما هم تجربه کرده باشید، من تجربه دارم: در یک ده و قصبه که از یک عده مردم همسطح به وجود آمده است اگر یک فرد فاسد باشد در حد این است که مثلاً دروغ می گوید. آدم خوبش هم در سطح بالا پرورش پیدا نمی کند (از آبِ جزء ماهی خُرد خیزد) ولی در محیطهایی که جریان مخالف زیاد است همان طور که قربانی زیاد است افراد تکامل یافته هم به وجود می آیند. من در حدودی که تجربه دارم یعنی محیط دهات را طی کرده ام، محیط خیلی شهرستانها را طی کرده ام، در محیط تهران هم بوده ام، معتقدم که در عین اینکه محیط تهران شاید فاسدترین محیطهای ایران از نظر اخلاقی باشد ، پاکترین و کاملترین افرادی هم که من در عمرم دیده ام در همین تهران آلوده به فساد دیده ام. اگر بنا بشود که سیر و حرکت جامعه همیشه به طرف صلاح باشد، مثل رودخانه ای می شود که جریان دارد و یک آدم همین مقدار که خودش را در آن بیندازد، به حالت یک مرده هم که خودش را روی آب در بیاورد آب او را می برد. این هنر نیست؛ هنر آن وقت است که انسان برخلاف جریان آب شنا کند، یعنی کمالش در آنجا صورت می گیرد. [1]