این سؤال را که اگر حضرت امیر در جای حضرت امام حسن بود صلح می کرد یا نه، به این شکل می شود جواب داد؛ بله، اگر شرایط حضرت علی مثل شرایط حضرت امام حسن می بود و در حالی بیم کشته شدنش در مسند خلافت می رفت که اثری در جهت حفظ اسلام و جامعه اسلامی بر آن متصور نبود، صلح می کرد؛ همچنان که مجبور به پذیرش حکمیت در جنگ صفین گردید. ولی می دانیم که شرایط حضرت امیر با شرایط امام حسن خیلی متفاوت بود؛ حضرت امیر حاضر نیست یک روز معاویه به عنوان نایب او و به عنوان منصوب از قِبَل او حکومت کند، ولی امام حسن که نیرویی برای مقابله نداشت، قرار نبود معاویه را نایب و جانشین خود قرار دهد، بلکه بایست خود کنار برود. صلح امام حسن کنار رفتن است نه متعهد بودن. در متن این قرارداد هیچ اسمی از خلافت برده نشده، اسمی از امیرالمؤمنین برده نشده، اسمی از جانشین پیغمبر برده نشده؛ سخن این است که با این شرایط ما کنار می رویم، کار به عهده ی او، ولی به شرط آنکه این که شخصاً صلاحیت ندارد، کار را درست انجام دهد و متعهد شده که درست عمل کند. پس ایندو خیلی تفاوت دارد.

امیرالمؤمنین گفت: من حاضر نیستم یک روز کسی مثل معاویه از طرف من نایب من در جایی باشد. امام حسن هم حاضر به چنین چیزی نبود، و شرایط صلح نیز شامل چنین چیزی نیست. [1]