تفاوت عمده و اساسی انسان با دیگر جانداران در دو حوزه است: 1. بینش ها 2. گرایش ها.

در ناحیه بنیش و آگاهی، آگاهی حیوان تنها به وسیله حواس ظاهری است و از این رو سطحی و ظاهری است و همچنین محدود به منطقة خاص و زمان خاصی است که حیوان در آن زندگی می کند.

در ناحیه گرایش، نیز خواسته های حیوان در محدوده ای خاص محصور می باشد زیرا اولاً مادی است یعنی از محدود خوردن و آشامیدن و خوابیدن و بازی کردن و استفاده از جنس مخالف بالاتر نمی رود ثانیاً شخصی و فردی است و ثالثاً محدود به زمان و مکانی است که حیوان در آن قرار دارد.

اما انسان: در ناحیه بینش و معرفت، دارای شناختی عمیق است که از ظاهر اشیاء عبور کرده و تا درون ذات آنها نفوذ می کند و به زمان و مکان خاصی هم محدود نیست.

در ناحیه گرایش هم خواسته های  انسان می تواند سطح مطلوب و والایی داشته باشد زیرا انسان موجودی ارزش جو و آرمان خواه است و آرمان هایی را جستجو می کند که محدود به خود و خانواده اش نیست و به محدوده خاصی از زمان و مکان محصور نمی شود.

انسان آنچنان آرمان خواه است که گاهی ارزش عقیده او فوق همة ارزشها قرار می گیرد و آسایش و خدمت به دیگران را از آسایش خود بالاتر می داند و حاضر است همه چیز خود را در راه عقیده اش فدا نماید.

فرق اساسی دیگر این است که انسان اختیار دارد و  بر اساس آن بینش و گرایش، یک راهی را برای زندگی خود انتخاب می کند ولی حیوان چنین اختیاری را ندارد. [1]