1. محمدسعید بن محمد مفید قمی، معروف به «قاضی سعید» و ملقب به «حكیم
كوچك» . از شاگردان ملامحسن فیض و ملاعبد الرزاق لاهیجی و ملارجبعلی
تبریزی بوده است. شاگردی اش نزد ملارجبعلی در اصفهان بوده و مطابق نقل
صاحب
روضات مانند استادش نزد شاه عباس محترم بوده است، ولی شاگردی اش
نزد ملاعبد الرزاق در قم بوده و احتمالاً نزد فیض نیز در قم تحصیل كرده است.
صاحب
روضات و صاحب
ریحانة الادب نسبت به تاریخ وفات وی اظهار بی اطلاعی
كرده اند ولی در حاشیه ی
روضات از
الذریعه نقل كرده كه تولد وی در سال 1049 و
وفاتش در سال 1103 بوده است.
2. ملامحمد تنكابنی سراب. شاگرد ملارجبعلی تبریزی
[1]و محقق سبزواری
[2]بوده است.
3. جمال الدین خوانساری معروف به آقاجمال خوانساری. فرزند آقاحسین
خوانساری سابق الذكر، و شاگرد او و شاگرد دایی خود محقق سبزواری بوده. وی بر
طبیعیات
شفا حاشیه زده كه با چاپ سنگی چاپ شده و البته مختصر است و
همچنین
شرح اشارات را نیز حاشیه كرده است. مردی محقق و جامع المعقول و
المنقول بوده و در سال 1121 درگذشته است
[3]
4. قوام الدین محمد رازی معروف به قوام الدین حكیم. آقای همایی در مقدمه ی
شرح مشاعر ملاجعفر لنگرودی می گوید: وی شاگرد ملارجبعلی تبریزی و استاد
شیخ عنایت اللّه گیلانی بوده است. آقای سید جلال الدین آشتیانی در جلد دوم
منتخباتی از آثار حكمای ایران از عصر میرداماد و میرفندرسكی تا عصر حاضرآثاری از
این مرد چاپ و منتشر كرده و خود او را معرفی كرده اند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج14، ص: 517
5. محمدرفیع پیرزاده. این شخص نیز از شاگردان ملارجبعلی تبریزی و با یك
واسطه شاگرد میرفندرسكی است. بعضی از آثار او در جلد دوم
منتخباتی از آثار
حكمای الهی ایران چاپ شده است
[4]
6. علی قلی خان فرزند قرچقای خان خلجی قمی. وی شاگرد آقاحسین
خوانساری و ملاشمسای گیلانی و ملارجبعلی تبریزی بوده است. در كتاب
تربت
پاكان تألیف آقای مدرسی طباطبایی (صفحات 235- 240) رساله های فلسفی
بسیاری از او نام برده است. علی قلی خان در سال 1020 متولد شده و در سال
1097 حیات داشته است. مدرسه ی خان قم از آثار فرزند دانشمند این مرد مهدی
قلی خان است.
[3] . رسائل فلسفی و كلامی فارسی او را آقای نورانی تصحیح و برای چاپ آماده كرده اند.
[4] .
منتخباتی از آثار حكمای الهی ایران ، ج /2ص 449- 451.