یكی دیگر از شعرای بسیار زبردست عرفانی، كه البته لطف حافظ را ندارد ولی از
نظر معانی عرفانی یعنی رسیدن به عمق عرفان عده ای او را از حافظ جلوتر می دانند
- عرض كردم نه از نظر شعری و ادبی و هنری، بلكه از نظر رسیدن به عمق عرفان-
شاعری است به نام «مغربی» كه دیوانش هم چاپ شده. مغربی در اول دیوانش
[شعرهایی در این زمینه دارد] - كه من در كتاب
خدمات متقابل اسلام و ایران این
شعرها را از آنجا نقل كرده ام. بعضی از این اشعار را می خوانم (چون خیلی مفصل
است) ، می گوید:
اگر بینی در این دیوان اشعار
خرابات و خراباتی و خمّار
بت و زنّار و تسبیح و چلیپا
مغ و ترسا و گبر و دیر و مینا
شراب و شاهد و شمع و شبستان
خروش بربط و آواز مستان
مجموعه آثار شهید مطهری . ج23، ص: 359
می و میخانه و رند خرابات
حریف و ساقی و نرد و مناجات
نوای ارغنون و ناله ی نی
صبوح و مجلس و جام پیاپی
خُم و جام و سبوی می فروشی
حریفی كردن اندر باده نوشی
ز مسجد سوی میخانه دویدن
در آنجا مدتی چند آرمیدن
گرو كردن پیاله ی خویشتن را
نهادن بر سر می جان و تن را
گل و گلزار و سرو و باغ و لاله
حدیث شبنم و باران و ژاله
خط و خال و قد و بالا و ابرو
عذار وعارض و رخسار و گیسو
لب و دندان و چشم شوخ و سرمست
سر و پا و میان و پنجه و دست
مشو زنهار از این گفتار در تاب
برو مقصود از آن گفتار دریاب
مپیچ اندر سر و پای عبارت
اگر هستی ز ارباب اشارت
نظر را نغز كن تا نغز بینی
گذر از پوست كن تا مغز بینی
نظرگر بر نداری از ظواهر
كجا گردی ز ارباب سرائر
چو هر یك را از این الفاظ، جانی است
به زیر هریك از اینها جهانی است
تو جانش را طلب از جسم بگذر
مسمّا جوی باش از اسم بگذر
فرو مگذار چیزی از دقایق
كه تا باشی ز اصحاب حقایق