در همه كشور عظیم سلجوقی نظامیه بغداد و نظامیه نیشابور مثل دو ستاره روشن میدرخشیدند.طالبان علم و جویندگان بینش،بیشتر به یكی از این دو دانشگاه عظیم هجوم میآوردند.ریاست و كرسی بزرگ تدریس نظامیه نیشابور، در حدود سالهای 450-478،به عهده ابو المعالی امام الحرمین جوینی بود.صدها نفر دانشجوی جوان جدی در حوزه تدریس وی حاضر میشدند و مینوشتند و حفظ میكردند.در میان همه شاگردان امام الحرمین سه نفر جوان پر شور و با استعداد بیش از همه جلب توجه كرده انگشت نما شده بودند:محمد غزالی طوسی،كیاهراسی،احمد بن محمد خوافی.سخن امام الحرمین درباره این سه نفر گوش به گوش و دهان به دهان میگشت كه:«غزالی دریایی است مواج،كیا شیری است درنده،خوافی آتشی استسوزان.»از این سه نفر نیز محمد غزالی مبرزتر و برازندهتر مینمود.از این رو چشم و چراغ حوزه علمیه نیشابور آن روز محمد غزالی بود.امام الحرمین در سال 478 هجری وفات كرد.
منبع : داستان راستان – جویای یقین