درباره مرحوم میرزا محمد تقى شیرازى رضوان الله علیه كه از مراجع تقلید بسیار بسیار بزرگ و استاد مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالكریم حائرى بودند , نقل كرده اند كه هیچ وقت[ به اهل خانه] فرمان نمى داد . حتى یك وقت كه ایشان مریض بودند و خانواده ایشان برایشان شوربا ( آش برنج ) تهیه كرده بودند , بچه ها آمده بودند و غذا را دم در گذاشته و رفته بودند . ایشان هم مریض و در گوشه اتاق بسترى بود و نمى توانست از جا بلند شود . چند ساعت گذشت . وقتى آمدند دیدند غذا را نخورده است . چرا ؟ براى اینكه مستلزم این بود كه یكى از بچه ها را صدا كند و بگوید این كار را براى ایشان انجام بدهد . شبهه مى كرد كه آیا شرعا براى من جائز است زنم را از آشپزخانه صدا كنم و بگویم این كار را انجام دهد ؟ حال در آنجا كارى به میل و رضاى خودش مى كند و من هم به او دستور نداده ام و خودش مى گوید كه مایلم[ در آشپزخانه] كار كنم , اما كارى را كه مستلزم این باشد كه من به او فرمان دهم نمى كنم . پس عاطفه آن وقت عاطفه است و ایثار آن وقت ایثار است كه براى خودنمائى و از روى خودخواهى نباشد .
منبع : انسان كامل - تقدم عدالت برایثار