در جزوه ی تدریسی نمط هشتم اشارات گفتیم كه بهجت به معنی شكفتگی و خرّمی است. از همین جاست كه باید ریشه ی سعادت را در رشد همه ی استعدادها و شكفتگی كامل همین شكوفه های وجود انسان دانست.

كارل در كتاب نیایش صفحه ی 24 می گوید [1]:

احساس عرفانی در ردیف قدرت مكاشفه، احساس اخلاقی، احساس جمال و نور عقل، به شخصیت بشری شكفتگی و انبساط پرمعنا و كاملی می دهد. شك نیست كه توفیق در زندگی به رشد كامل هریك از فعالیتهای فیزیولوژیكی، عقلی، روانی و معنوی ما بستگی دارد. روح، نیمیش از عقل است و نیم دیگرش از احساس.

در صفحه ی 20 می گوید:

. . . نیایش را نباید با مرفین همردیف دانست، زیرا نیایش در همین حال كه آرامش را پدید آورده است، به طور كامل و صحیحی در فعالیتهای مغزی انسان یك نوع شكفتگی و انبساط باطنی و گاه قهرمانی و دلاوری را تحریك می كند.

در صفحه ی 17 می گوید:

اجتماعاتی كه احتیاج به نیایش را در خود كشته اند معمولاً از فساد و زوال مصون نخواهند بود. این از آن جهت است كه متمدنین بی ایمان نیز همچون مردم دیندار وظیفه دارند كه به مسئله ی رشد همه ی فعالیتهای باطنی و درونی خود كه لازمه ی یك موجود انسانی است دلبستگی پیدا كنند.

---