راجع به اینكه ما دو نوع موجبات سعادت داریم: موجبات سعادتی كه با پول قابل خریدن است و موجباتی كه قابل خریدن با پول نیست، یا طبیعی و ارثی است و یا اكتسابی است، رجوع شود به ورقه های ماده و معنی.

در كتاب مبانی فلسفه سعادت را این طور تعریف می كند:

حالت عمومی نسبتاً بادوام سلامت نفس كه منشأ تمام خوشیهای جزئی و گذران است.

در این تعریف مبهم، سلامت نفس دارای حالت عمومی و بادوام فرض شده و ثانیاً آن حالت منشأ خوشیهای جزئی فرض شده و هیچ كدام درست نیست.

می گویند: سعادت كامل وجود ندارد، زیرا ارضای تمام تمایلات و انجام تمام آرزوها برای هیچ كس میسر نیست.

جواب این است: ولی نیل به كمالی كه با رسیدن به او همه ی كمالات و آرزوها ارزش خود را بكلی از دست می دهند، برای بشر میسر است.

می گوید: سعادت مطلق وجود ندارد، سعادتْ نسبی و اضافی است، زیرا یك چیز سبب سعادت یك شخص و سبب بدبختی شخص دیگر می گردد (مانند بردن مسابقه به وسیله ی یك قهرمان كه مستلزم مغلوبیت دیگری است) . پس هركس به تناسب استعدادهای ذهنی و هویت معنوی و تمایلات و عاداتی كه دارد، برای خود سعادتی می سازد و می پردازد