اساس شبهه ی «ثنویّه» و طرفداران آنها- چنانكه قبلاً هم بدان اشاره شد- این است كه چون هستیها در ذات خود دو گونه اند: هستیهای خوب و هستیهای بد، ناچار باید از دو گونه مبدأ صدور یافته باشند تا هر یك از بدیها و خوبیها به آفریننده ای جداگانه تعلّق داشته باشد. در واقع ثنویّه خواسته اند خدا را از بدی تبرئه كنند، او را بهشریك داشتن متهم كرده اند. در نظر ثنویّه، كه جهان را به دو قسمت نیك و بد تقسیم كرده اند و وجود بدیها را زائد بلكه زیانبار می دانند و قهراً آنها را نه از خدا بلكه از قدرتی در مقابل خدا می دانند، خداوند همچون آدم با حسن نیّت ولی زبون و ناتوانی است كه از وضع موجود رنج می برد و به آن رضایت نمی دهد ولی در برابر رقیب شریر و بدخواهی قرار دارد كه بر خلاف میل او فسادها و تباهیها ایجاد می كند.

«ثنویّه» نتوانسته اند اعتقاد به قدرت نامتناهی و اراده ی مسلّط خدا و قضا و قدر بی رقیب او را توأم با اعتقاد به حكیم بودن و عادل بودن و خیر بودن خدا حفظ كنند.

ولی اسلام در عین اینكه خدا را مبدأ هر وجود و دارای رحمت پایان ناپذیر و حكمت بالغه می داند، به اراده ی توانا و قدرت مقاومت ناپذیر او نیز خدشه وارد نمی كند، همه چیز را مستند به او می كند، حتی شیطان و اغوای او را.

از نظر اسلام، مسأله ی شرور به شكل دیگری حل می گردد و آن این است كه می گوید با اینكه در یك حساب، امور جهان به دو دسته ی نیكیها و بدیها تقسیم می گردد ولی در یك حساب دیگر، هیچ گونه بدی در نظام آفرینش وجود ندارد، آنچه هست خیر است و نظام موجود نظام احسن است، و زیباتر از آنچه هست امكان ندارد.

اینگونه پاسخگویی به مسأله ی «شرور» از لحاظ عقلی، متّكی به فلسفه ی خاصّی است كه در آن، مسائل وجود و عدم بطور عمیقی مورد دقت قرار می گیرد. پاسخی كه این فلسفه به «ثنویّه» می دهد این است كه «شرور» موجودهای واقعی و اصیلی نیستند تا به آفریننده و مبدئی نیازمند باشند. این مطلب را به دو بیان می توان تقریر كرد:

عدمی بودن شر، نسبی بودن شر. با توضیح این دو مطلب، شبهه ی دوگانگی هستی بكلی رفع می شود.