مغفرت الهی چه ارتباطی با شفاعت دارد؟ مغفرت الهی مانند هر رحمت دیگر دارای نظام و قانون است. ما درباره ی نظام داشتن جهان، در بخش دوم این كتاب، مفصّلا بحث كردیم و گفتیم كه اختلاف موجودات لازمه ی نظام هستی است، و نیز گفتیم كه تفاوت موجودات با یكدیگر نه قراردادی است و نه آفریده شده بلكه لازمه ی ذات آنها یعنی لازمه ی هویّت آنها و نحوه ی وجود آنهاست، نبودن این تفاوتها عین نبودن خود آنهاست و با فرض وجود آنها فرض عدم تفاوت، غیر معقول است.

از آنچه در آنجا بیان كردیم بخوبی دانسته می شود كه امكان ندارد هیچ یك از جریانهای رحمت پروردگار بدون نظام انجام گیرد. به همین دلیل مغفرت پروردگار هم باید از طریق نفوس كمّلین و ارواح بزرگ انبیاء و اولیاء به گناهكاران برسد و این لازمه ی نظام داشتن جهان است. به همان دلیلی كه رحمت وحی بدون واسطه انجام نمی گیرد و همه ی مردم از جانب خدا به نبوّت برانگیخته نمی شوند و هیچ رحمت دیگر هم بدون واسطه واقع نمی شود، رحمت مغفرت هم بی واسطه ممكن نیست تحقق پیدا كند.

اگر فرضا هیچ دلیل نقلی بر شفاعت در دست نبود ناچار بودیم از راه عقل و براهین قاطعی از قبیل برهان امكان اشرف و نظام داشتن هستی به آن قائل شویم.

وقتی كسی وجود مغفرت خدا را بپذیرد، مبانی محكم عقلی، او را ناچار می سازد كه بگوید جریان مغفرت باید از مجرای یك عقل كلّی یا یك نفس كلّی یعنی عقل و نفسی كه دارای مقام ولایت كلیه ی الهیه است صورت گیرد؛ امكان ندارد كه فیض الهی بیرون از قانون و حساب به موجودات برسد.

ولی خوشبختانه قرآن كریم ما را در اینجا نیز رهبری فرموده است؛ با ضمیمه كردن روایات اسلامی، خصوصا با توجه به آنچه در روایات معتبر و شامخ شیعه در باب ولایت كلیه ی رسول خدا و ائمه ی اطهار (علیهم السلام) و مراتب ولایت در طبقات پایین تر اهل ایمان رسیده است، چنین استنباط می كنیم كه وسیله ی مغفرت تنها یك روح كلی نیست بلكه نفوس كلیه و جزئیه ی بشری با اختلاف مراتبی كه دارند هر كدام سهمی از شفاعت دارند و این یكی از مهمترین معارف اسلام و قرآن است كه تنها در مذهب مقدّس شیعه به وسیله ی ائمه ی اطهار و شاگردان مكتب آنها خوب توضیح داده شده است، لهذا از افتخارات این مذهب شمرده می شود.