از استاد خودم عالم جلیل القدر، مرحوم آقای حاج میرزا علی آقا شیرازی (اعلی اللّه مقامه) كه از بزرگترین مردانی بود كه من در عمر خود دیده ام و به راستی نمونه ای از زهّاد و عبّاد و اهل یقین و یادگاری از سلف صالح بود كه در تاریخ خوانده ایم؛ جریان خوابی را به خاطر دارم كه نقل آن بی فایده نیست.

در تابستان سال بیست و سال بیست و یك، من از قم به اصفهان رفتم و برای اولین بار در اصفهان با آن مرد بزرگوار آشنا شدم و از محضرش استفاده كردم. البته این آشنایی، بعد تبدیل به ارادت شدید از طرف من و محبت و لطف استادانه و پدرانه از طرف آن مرد بزرگ شد بطوری كه بعدها ایشان به قم آمدند و در حجره ی ما بودند و آقایان علماء بزرگ حوزه ی علمیّه كه همه به ایشان ارادت می ورزیدند در آنجا از ایشان دیدن می كردند.

در سال بیست كه برای اولین بار به اصفهان رفتم، هم مباحثه ی گرامیم كه اهل اصفهان بود و یازده سال تمام با هم هم مباحثه بودیم و اكنون از مدرّسین و مجتهدین بزرگ حوزه ی علمیه ی قم است به من پیشنهاد كرد كه در مدرسه ی صدر، عالم بزرگی است نهج البلاغه تدریس می كند، بیا برویم به درس او. این پیشنهاد برای من سنگین بود؛ طلبه ای كه «كفایة الاصول» می خواند، چه حاجت دارد كه به پای تدریس نهج البلاغه برود؟ ! نهج البلاغه را خودش مطالعه می كند و با نیروی اصل برائت و استصحاب مشكلاتش را حل می نماید! چون ایام تعطیل بود و كاری نداشتم و به علاوه پیشنهاد از طرف هم مباحثه ام بود پذیرفتم؛ رفتم اما زود به اشتباه بزرگ خودم پی بردم، دانستم كه نهج البلاغه را من نمی شناخته ام و نه تنها نیازمندم به فرا گرفتن از استاد، بلكه باید اعتراف كنم كه نهج البلاغه، استاد درست و حسابی ندارد. به علاوه دیدم با مردی از اهل تقوا و معنویّت روبرو هستم كه به قول ما طلاّب ممّن ینبغی ان یشدّ الیه الرّحال «از كسانی است كه شایسته است از راههای دور بار سفر ببندیم و فیض محضرش را دریابیم. » او خودش یك نهج البلاغه ی «مجسّم» بود، مواعظ نهج البلاغه در اعماق جانش فرو رفته بود. برای من محسوس بود كه روح این مرد با روح امیر المؤمنین (ع) پیوند خورده و متصل شده است. راستی من هر وقت حساب می كنم، بزرگترین ذخیره ی روحی خودم را درك صحبت این مرد بزرگ می دانم؛ رضوان اللّه تعالی علیه و حشره مع اولیائه الطّاهرین و الائمّة الطیّبین. من از این مرد بزرگ داستانها دارم. از جمله به مناسبت بحث، رؤیائی است كه نقل می كنم:

ایشان یك روز ضمن درس در حالی كه دانه های اشكشان بر روی محاسن سفیدشان می چكید این خواب را نقل كردند، فرمودند:

«در خواب دیدم مرگم فرا رسیده است؛ مردن را همان طوری كه برای ما توصیف شده است، در خواب یافتم؛ خویشتن را جدا از بدنم می دیدم، و ملاحظه می كردم كه بدن مرا به قبرستان برای دفن حمل می كنند. مرا به گورستان بردند و دفن كردند و رفتند. من تنها ماندم و نگران كه چه بر سر من خواهد آمد؟ ! ناگاه سگی سفید را دیدم كه وارد قبر شد. در همان حال حس كردم كه این سگ، تندخویی من است كه تجسمیافته و به سراغ من آمده است. مضطرب شدم. در اضطراب بودم كه حضرت سید الشهداء (ع) تشریف آوردند و به من فرمودند: غصّه نخور، من آن را از تو جدا می كنم. » [1] در این داستان، اشاره ای به شفاعت هست كه در بحث آینده به یاری خدا عنوان می كنیم.

---