سرچشمه ی اصلی این نوع تعلیم كه بشر را در عین اعتقاد به قضا و قدر، به تسلّط او بر سرنوشت نیز معتقد می كند، قرآن كریم است. قرآن كریم از قضاهای متعدّد نام می برد:

قرآن كریم در عین اینكه از لوح محفوظ و كتاب ازلی و تقدیر گذشته دم می زند و می گوید: «وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ إِلاّ فِی كِتابٍ مُبِینٍ» ، یا می گوید: «ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَةٍ فِی اَلْأَرْضِ وَ لا فِی أَنْفُسِكُمْ إِلاّ فِی كِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها» ، در عین حال می گوید:

از رسول خدا (ص) سؤال شد: «أ نحن فی امر فرغ منه ام فی امر مستأنف؟ » (آیا ما به كارهایی سرگرمیم كه خداوند از آنها فارغ شده است، یا آنكه پس از این، تكلیف آنها روشن می شود؟ ) فرمود: «فی امر فرغ منه و فی امر مستأنف» [3](شما به كارهایی سرگرمید كه هم خداوند از آنها فارغ شده و هم فارغ نشده است) .

---