قوانین و نظاماتی كه بر جهان حكمفرما می باشند نیز غیر قابل تغییر و تبدیل اند.

موجودات طبیعت در تغییر و تبدیل اند، امّا نظامات طبیعت ثابت و لایتغیّرند. موجودات طبیعت متغیّر و متكامل اند و در مسیرهای مختلف قرار می گیرند؛ گاهی به سر حدّ كمال می رسند و گاهی متوقّف می شوند؛ گاه تند می روند و گاه كند. عوامل مختلف سرنوشت آنها را تغییر می دهد. امّا نظامات طبیعت نه متغیّرند و نه متكامل؛ ثابت و یكنواخت اند. قرآن كریم از این نظامات لا یتغیّر به «سنّت الهی» تعبیر می كند ومی گوید:

مثلاً اینكه عاقبت با متّقیان و پاكان است و زمین از آن صالحان است، سنّت لا یتغیّر الهی است:

اینكه تا مردمی با ابتكار خودشان در اوضاع و احوال خود تغییری ندهند، خداوند اوضاع و احوال عمومی آنها را عوض نمی كند، سنّت لا یتغیّر الهی است:

إِنَّ اَللّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ [4].

اینكه وضع حكومت مردمی با وضع روحیه و افكار و اخلاق و شایستگی آنها بستگی دارد، سنّت تغییرناپذیر الهی است:

اینكه اگر در میان قومی طبقه ای مترف پیدا شوند و فسق و فجور و شهوترانی و تن پروری آغاز كنند منجر به هلاكت آن قوم می گردد، سنّت تغییرناپذیر الهی است:

اینكه اگر مردمی به ایمان مجهّز باشند و شایسته عمل كنند، در میدان تنازع بقا گوی سبقت را خواهند ربود و خلافت زمین در اختیار آنها قرار خواهد گرفت، سنّت قطعی و تغییرناپذیر الهی است:

اینكه عاقبت و نهایت ظلم و بیدادگری، ویرانی و تباهی و نابودی است، سنّت تغییرناپذیر الهی است:

---