بدون شكّ مسلك جبر آن طور كه اشاعره گفته اند كه بكلّی بشر را فاقد اختیار و آزادی می دانند آثار سوء اجتماعی زیادی دارد؛ مانند میكرب فلج، روح و اراده را فلج می كند. این عقیده است كه دست تطاول زورگویان را درازتر و دست انتقام و داد خواهی زورشنوها را بسته تر می كند. آن كس كه مقامی را غصب كرده و یا مال و ثروت عمومی را ضبط نموده است دم از موهبتهای الهی می زند و به عنوان اینكه هر چه به هر كس داده می شود خدادادی است و خداست كه به منعم دریا دریا نعمت و به مفلس كشتی كشتی محنت ارزانی فرموده است، بهترین سند برای حقّانیت و مشروعیّت آنچه تصاحب كرده ارائه می دهد، و آن كه از مواهب الهی محروم مانده به خود حقّ نمی دهد كه اعتراض كند، زیرا فكر می كند این اعتراض، اعتراض به «قسمت» و تقدیر الهی است و در مقابل قسمت و تقدیر الهی باید صابر بود، سهل است، باید راضی و شاكر بود. ظالم و ستمگر از اعمال جابرانه ی خود به بهانه ی سرنوشت و قضا و قدر رفع مسئولیّت می كند، زیرا او دست حقّ است و دست حقّ سزاوار طعن و دق نیست، و به همین دلیل مظلوم و ستمكش نیز آنچه از دست ستمگر می كشد تحمّل می كند، زیرا فكر می كند آنچه بر او وارد می شود مستقیما و بلا واسطه از طرف خداست و با خود می گوید مبارزه با ظلم و ستمگری هم بیهوده است، زیرا پنجه با پنجه ی قضا افكندن است، و هم ضدّ اخلاق است، زیرا منافی مقام رضا و تسلیم است.

معتقد به جبر، چون رابطه ی سببی و مسبّبی را در اشیاء، بالخصوص در میان انسان و اعمال و شخصیّت روحی و اخلاقی او از یك طرف و میان آینده ی سعادت بار یا شقاوت بارش از طرف دیگر منكر است، هرگز در فكر تقویت شخصیّت و اصلاح اخلاق و كنترل اعمال خود نمی افتد و همه چیز را حواله به تقدیر می كند.