زندگی بشر خواه ناخواه همچنانكه خوشیها، شیرینیها، به دست آوردنها و كامیابیها دارد، رنجها، مصائب، شكستها، از دست دادنها، تلخیها و ناكامیها دارد.

بسیاری از آنها قابل پیشگیری یا بر طرف كردن است هر چند پس از تلاش زیاد.

بدیهی است كه بشر موظّف است با طبیعت پنجه نرم كند، تلخیها را تبدیل به شیرینی نماید، امّا پاره ای از حوادث جهان قابل پیشگیری و یا برطرف ساختن نیست. مثلا پیری. انسان خواه ناخواه به سوی پیری گام برمی دارد و چراغ عمرش رو به خاموشی می رود. ناتوانی و ضعف پیری و سایر عوارض آن، چهره ی زندگی را دژم می كند. بعلاوه اندیشه ی مرگ و نیستی، چشم بستن از هستی، رفتن و جهان را به دیگران واگذاشتن، به نوعی دیگر انسان را رنج می دهد.

ایمان مذهبی در انسان نیروی مقاومت می آفریند و تلخیها را شیرین می گرداند.

انسان با ایمان می داند هر چیزی در جهان حساب معیّنی دارد و اگر عكس العملش در برابر تلخیها به نحو مطلوب باشد، فرضا خود این غیر قابل جبران باشد، به نحوی دیگر از طرف خداوند متعال جبران می شود. پیری به حكم اینكه پایان كار نیست و بعلاوه یك فرد با ایمان همواره فراغت خویش را با عبادت و انس با ذكر خدا پر می كند، مطبوع و دوست داشتنی می شود بطوری كه لذّت زندگی در دوره ی پیری برای مردم خداپرست از دوره ی جوانی بیشتر می گردد.

قیافه ی مرگ در چشم فرد با ایمان با آنچه در چشم فرد بی ایمان می نماید، عوض می شود. از نظر چنین فردی دیگر مرگ، نیستی و فنا نیست، انتقال از دنیایی فانی و گذرا به دنیایی باقی و پایدار، و از جهانی كوچكتر به جهانی بزرگتر است، مرگ منتقل شدن از جهان عمل و كشت است به جهان نتیجه و محصول. از این رو چنین فردی نگرانیهای خویش را از مرگ با كوشش در كارهای نیك كه در زبان دین «عمل صالح» نامیده می شود برطرف می سازد.

از نظر روان شناسان، مسلّم و قطعی است كه اكثر بیماریهای روانی كه ناشی از ناراحتیهای روحی و تلخیهای زندگی است، در میان افراد غیر مذهبی دیده می شود.

افراد مذهبی به هر نسبت كه ایمان قوی و محكم داشته باشند از این بیماریها مصون ترند. از این رو یكی از عوارض زندگی عصر ما كه در اثر ضعف ایمانهای مذهبی پدید آمده است افزایش بیماریها و بیماریهای روانی و عصبی است.