همه ی آن خصائص و خصلتها كه لازمه ی یك جهان بینی خوب است، در جهان بینی توحیدی جمع است. تنها جهان بینی توحیدی است كه می تواند همه ی آن خصائص را داشته باشد.

جهان بینی توحیدی یعنی درك اینكه جهان از یك مشیّت حكیمانه پدید آمده است و نظام هستی بر اساس خیر وجود و رحمت و رسانیدن موجودات به كمالات شایسته ی آنها استوار است. جهان بینی توحیدی، یعنی جهان «یك قطبی» و «تك محوری» است. جهان بینی توحیدی یعنی جهان ماهیّت «از اویی» (انّا للّه) و «به سوی اویی» إِنّا إِلَیْهِ راجِعُونَ [1] دارد، موجودات جهان با نظامی هماهنگ به یك «سو» و به طرف یك مركز، تكامل می یابند، آفرینش هیچ موجودی عبث و بیهوده و بدون هدف نیست، جهان با یك سلسله نظامات قطعی كه «سنن الهیّه» نامیده می شود اداره می شود، انسان در میان موجودات از شرافت و كرامت مخصوص برخوردار است و وظیفه و رسالتی خاص دارد، مسئول تكمیل و تربیت خود و اصلاح جامعه ی خویش است، جهان مدرسه ی انسان است و خداوند به هر انسانی بر طبق نیّت و كوشش صحیح و درستش پاداش می دهد.

جهان بینی توحیدی با نیروی منطق و علم و استدلال حمایت می شود. در هر ذرّه از ذرّات جهان دلائلی بر وجود خدای حكیم علیم هست و هر برگ درختی دفتری در معرفت پروردگار است.

جهان بینی توحیدی به حیات و زندگی معنی و روح و هدف می دهد، زیرا انسان را در مسیری از كمال قرار می دهد كه در هیچ حدّ معیّنی متوقّف نمی شود و همیشه رو به پیش است.

جهان بینی توحیدی كشش و جاذبه دارد، به انسان نشاط و دلگرمی می بخشد، هدفهایی متعالی و مقدّس عرضه می دارد و افرادی فداكار می سازد.

جهان بینی توحیدی تنها جهان بینی ای است كه در آن تعهّد و مسئولیّت افراد در برابر یكدیگر مفهوم و معنی پیدا می كند، همچنانكه تنها جهان بینی ای است كه آدمی را از سقوط در درّه ی هولناك پوچی گرایی و هیچی ستایی نجات می دهد.

---