برخی از ملل، خدا را ذات بی مثل و مانند می دانستند و او را به عنوان یگانه اصل
جهان می شناختند امّا برخی مخلوقات او را با او در خالقیّت شریك می شمردند. مثلا
می گفتند خداوند مسئول خلقت «شرور» نیست، شرور آفریده ی بعضی از مخلوقات
است
[1]. این گونه شرك كه شرك در خالقیّت و فاعلیّت است، نقطه ی مقابل توحید افعالی
است. اسلام این گونه شرك را نیز غیر قابل گذشت می داند. البتّه شرك در خالقیّت به
نوبه ی خود مراتب دارد كه بعضی از آن مراتب، شرك خفی است نه شرك جلی، بنابراین
موجب خروج كلّی از جرگه ی اهل توحید و حوزه ی اسلام نیست.
[1] . بدبختیها، كژیها، عیبها و نقصها و خلاصه همه ی حوادث و وقایع نامطلوب را در اصطلاح «شرور» می گویند. در نحوه ی
انتساب شرور به خداوند بحثهای مفصّلی در كتاب دیگر مؤلّف به نام
عدل الهی شده است.