هر چند جهان بینی فلسفی دقّت و مشخّص بودن جهان بینی علمی را ندارد، در عوض از آن نظر كه متّكی به یك سلسله «اصول» است و آن اصول اوّلا بدیهی و برای ذهن غیر قابل انكارند و با روش برهان و استدلال پیش می روند، و ثانیا عام و در برگیرنده اند (در اصطلاح فلسفی از احكام موجود بما هو موجودند) طبعا از نوعی جزم برخوردار است و آن تزلزل و بی ثباتی كه در جهان بینی علمی دیده می شود، در جهان بینی فلسفی نیست، و هم محدودیّت جهان بینی علمی را ندارد.

جهان بینی فلسفی پاسخگو به همان مسائلی است كه تكیه گاههای ایدئولوژیها هستند. تفكّر فلسفی، چهره و قیافه ی جهان را در كلّ خود مشخّص می كند.

جهان بینی علمی و جهان بینی فلسفی، هر دو مقدّمه ی عمل اند، ولی به دو صورت مختلف. جهان بینی علمی به این صورت مقدّمه ی عمل است كه به انسان قدرت و توانایی «تغییر» و «تصرّف» در طبیعت می دهد و او را بر طبیعت تسلّط می بخشد كه طبیعت را در جهت میل و آرزوی خود استخدام نماید، امّا جهان بینی فلسفی به این صورت مقدّمه ی عمل و مؤثّر در عمل است كه جهت عمل و راه انتخاب زندگی انسان را مشخّص می كند. جهان بینی فلسفی در طرز برخورد و عكس العمل انسان در برابر جهان مؤثّر است، موضع انسان را درباره ی جهان معیّن می كند، نگرش او را به هستی و جهان شكل خاص می دهد، به انسان ایده می دهد یا ایده ی او را از او می گیرد، به حیات او معنی می دهد یا او را به پوچی و هیچی می كشاند. این است كه می گوییم علم قادر نیست به انسان نوعی جهان بینی بدهد كه پایه و مبنای یك ایدئولوژی قرار گیرد، ولی فلسفه می تواند.