قرآن كریم می گوید خداوند به همه ی صفات كمال متّصف است: «لَهُ اَلْأَسْماءُ اَلْحُسْنی [1] نیكوترین نامها و بالاترین اوصاف از آن اوست. » ، «وَ لَهُ اَلْمَثَلُ اَلْأَعْلی فِی اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ [2] صفات والا در سراسر هستی خاصّ اوست. » از این رو خداوند حیّ است، قادر است، علیم است، مرید است، رحیم است، هادی است، خالق است، حكیم است، غفور است، عادل است و بالأخره هیچ صفت كمالی نیست كه در او نباشد.

از طرف دیگر جسم نیست، مركّب نیست، میرنده نیست، عاجز نیست، مجبور نیست، ظالم نیست.

دسته اوّل كه صفات كمالی است و خداوند به آنها متّصف است «صفات ثبوتیّه» نامیده می شود و دسته ی دوم كه از نقص و كاستی ناشی می شود و خداوند از اتّصاف به آنها منزّه است «صفات سلبیّه» نامیده می شود.

ما خدا را، هم «ثنا» می گوییم و هم «تسبیح» می كنیم. آنگاه كه او را ثنا می گوییم، اسماء حسنی و صفات كمالیّه ی او را یاد می كنیم، و آنگاه كه او را تسبیح می گوییم، او را از آنچه لایق او نیست منزّه و مبرّا می شماریم و در هر دو صورت، معرفت او را برای خودمان تثبیت می كنیم و به این وسیله خود را بالا می بریم.

---