جهان بینی خوب و عالی آن است كه:

اوّلا قابل اثبات و استدلال باشد، به عبارت دیگر، از ناحیه ی عقل و منطق حمایت شود.

ثانیا به حیات و زندگی معنی بدهد، اندیشه ی لغو و بیهوده بودن زندگی را و اینكه همه ی راهها به پوچی و هیچی منتهی می شود، از ذهنها خارج سازد.

ثالثا آرمان ساز و شوق انگیز و آرزوخیز باشد.

رابعا قدرت تقدّس بخشیدن به هدفهای انسانی و اجتماعی داشته باشد.

خامسا تعهّدآور و مسئولیّت ساز باشد.

منطقی بودن یك جهان بینی زمینه ی پذیرش عقلی آن را فراهم می سازد و آن را در اندیشه ها قابل قبول می كند، ابهامها و تاریكیهایی را كه در عمل مانع بزرگی است برطرف می سازد.

آرمان ساز بودن جهان بینی یك مكتب، جاذبه و قدرت كشش به آن می دهد و به آن حرارت و نیرو می بخشد.

تقدّس بخشیدن یك جهان بینی به هدفهای مكتب، سبب می گردد كه افراد به سهولت در راه هدفهای مكتب فداكاری و از خودگذشتگی به خرج دهند. تا یك مكتب نتواند به هدفهای خود تقدّس بخشد و در افراد حسّ پرستش و فداكاری و گذشت نسبت به هدفهای مكتب به وجود نیاورد، آن مكتب ضمانت اجرایی ندارد.

تعهّدآوری و مسئولیّت سازی یك جهان بینی، فرد را در عمق وجدان و ضمیر متعهّد می كند و مسئول خویش و جامعه قرار می دهد.