اگر هرگونه اظهار نظر كلّی درباره ی هستی و جهان را جهان بینی فلسفی بدانیم - قطع نظر از اینكه مبدأ آن جهان بینی چیست، قیاس و برهان و استدلال است یا تلقّی وحی از جهان غیب- باید جهان بینی مذهبی را یك نوع از جهان بینی فلسفی بدانیم.

جهان بینی مذهبی و جهان بینی فلسفی وحدت قلمرو دارند، بر خلاف جهان بینی علمی.

ولی اگر نظر به مبدأ معرفت و شناسایی داشته باشیم، مسلّما جهان شناسی مذهبی با جهان شناسی فلسفی دو نوع است.

در برخی مذاهب مانند اسلام جهان شناسی مذهبی در متن مذهب، رنگ فلسفی یعنی رنگ استدلالی به خود گرفته است، بر مسائلی كه عرضه شده است با تكیه بر2 عقل، استدلال و اقامه ی برهان شده است، از این رو جهان بینی اسلامی در عین حال یك جهان بینی عقلانی و فلسفی است.

از مزایای جهان بینی مذهبی- علاوه بر دو مزیّت جهان بینی فلسفی: ثبات و جاودانگی، و دیگر عموم و شمول- كه جهان بینی علمی و جهان بینی فلسفی محض فاقد آن است، قد است بخشیدن به اصول جهان بینی است.

و با توجّه به اینكه یك ایدئولوژی، ایمان می طلبد و جذب شدن ایمان به یك مكتب، علاوه بر اعتقاد به جاودانگی و تغییرناپذیری اصول- كه مخصوصا جهان بینی علمی فاقد آن است- مستلزم حرمتی است در حدّ قداست، روشن می شود كه یك جهان بینی آنگاه تكیه گاه یك ایدئولوژی و پایه ی ایمان قرار می گیرد كه رنگ و صبغه ی مذهبی داشته باشد.

از مجموع بیانات گذشته نتیجه می شود كه یك جهان بینی آنگاه می تواند تكیه گاه یك ایدئولوژی قرار گیرد كه استحكام و وسعت تفكّر فلسفی و قدس و حرمت اصول مذهبی را داشته باشد.