قرآن معجزه ی جاوید خاتم الانبیاء است. از بدو نزول قرآن در مكّه كه با سوره های كوچك آغاز شد رسول اكرم رسما بر آن «تحدّی» كرد، یعنی مدّعی شد كه قرآن كار من نیست، كار خداست و از من و هیچ بشر دیگر ساخته نیست كه مانند آن را بیاورد و اگر باور ندارید آزمایش كنید و از هر كسی می خواهید كمك بگیرید، ولی بدانید كه اگر جنّ و انس پشت به پشت دهند كه مانند آن را بیاورند، قادر نخواهند بود.

مخالفان پیغمبر اكرم نه در آن زمان و نه در زمانهای بعد- كه اكنون چهارده قرن از آن می گذرد- نتوانسته اند به این مبارزه طلبی پاسخ بدهند. آخرین سخن مخالفان آن عصر این بود كه «جادو» است.

خود این اتّهام، اعتراف ضمنی به خارق العاده بودن قرآن و نوعی اظهار عجز در برابر قرآن بود. مخالفان سرسخت پیامبر از هیچ معارضه ای با پیغمبر برای تضعیف و مغلوب كردنش مضایقه نكردند و تنها كاری كه به آن دست نزدند- زیرا صد در صد ناامید بودند- همان بود كه پیغمبر مكرّر پیشنهاد می كرد و خود قرآن هم تصریح كرده است، یعنی آوردن لا اقل یك سوره (و لو سوره ای یك سطری مانند قل هو اللّه و سوره ی انّا اعطیناك الكوثر) مانند قرآن.