در معاشرت با مردم، مهربان و گشاده رو بود. در سلام به همه ی حتّی كودكان و بردگان پیشی می گرفت. پای خود را جلو هیچ كس دراز نمی كرد و در حضور كسی تكیه نمی نمود. غالبا دو زانو می نشست. در مجالس، دایره وار می نشست تا مجلس، بالا و پایینی نداشته باشد و همه جایگاه مساوی داشته باشند. از اصحابش تفقّد می كرد، اگر سه روز یكی از اصحاب را نمی دید سراغش را می گرفت، اگر مریض بود عیادت می كرد و اگر گرفتاری داشت كمكش می نمود. در مجالس، تنها به یك فرد نگاه نمی كرد و یك فرد را طرف خطاب قرار نمی داد، بلكه نگاه های خود را در میان جمع تقسیم می كرد. از اینكه بنشیند و دیگران خدمت كنند تنفّر داشت، از جا برمی خاست و در كارها شركت می كرد. می گفت:

«خداوند كراهت دارد كه بنده را ببیند كه برای خود نسبت به دیگران امتیازی قائل شده است. » [1]

---