قرآن همان طور كه آثار خلقت را «آیات خدا» و دلیل قطعی غیر قابل تردید بر وجود او می داند، معجزات انبیاء را نیز به عنوان آیات و بیّنات یاد می كند و دلیل قاطع و حجّت مسلّم عقلی و منطقی بر صدق مدّعای آورنده ی آنها می شمارد.

قرآن درباره ی معجزه به تفصیل بحث كرده و تقاضای مردم را از پیامبران كه بدون آیت و بیّنه تسلیم نمی شدند، تقاضایی معقول و منطقی دانسته و پاسخ مثبت و عملی پیامبران را به این تقاضاها در حدّ آیت و بیّنه خواستن- یعنی در حدّ معقول و منطقی كه گواه بر صدق مدّعای آنها باشد نه در حدّ «اقتراح» و دلبخواهی مردم كه می خواهند از پیامبران و اعجازشان وسیله ی سودجویی و یا سرگرمی و تماشا بسازند- با آب و تاب فراوان نقل كرده و آیات بسیاری را به آنها اختصاص داده است. قرآن كوچكترین اشاره ای ندارد كه معجزه دلیل اقناعی است برای اذهان ساده و عامیانه و متناسب با دوره ی كودكی بشر، بلكه نام «برهان» روی آن گذاشته است [1].

---