هنوز در رحم مادر بود كه پدرش در سفر بازرگانی شام در مدینه در گذشت. جدّش عبد المطلّب كفالت او را بر عهده گرفت. از كودكی آثار عظمت و فوق العادگی از چهره و رفتار و گفتارش پیدا بود. عبد المطّلب به فراست دریافته بود نوه اش آینده ای درخشان دارد.

هشت ساله بود كه جدّش عبد المطّلب درگذشت و طبق وصیّت او ابو طالب عموی بزرگش عهده دار كفالت او شد. ابو طالب نیز از رفتار عجیب این كودك كه با سایر كودكان شباهت نداشت در شگفت می ماند.

هرگز دیده نشد مانند كودكان همسالش نسبت به غذا حرص و علاقه نشان بدهد، به غذای اندك اكتفا می كرد و از زیاده روی امتناع می ورزید [1]. بر خلاف كودكان همسالش و بر خلاف عادت و تربیت آن روز، موهای خویش را مرتّب می كرد و سر و صورت خود را تمیز نگه می داشت.

ابو طالب روزی از او خواست كه در حضور او جامه هایش را بكند و به بستر رود.

او این دستور را با كراهت تلقّی كرد و چون نمی خواست از دستور عموی خویش تمرّد كند به عمو گفت: روی خویش را برگردان تا بتوانم جامه ام را بكنم. ابو طالب از این سخن كودك در شگفت شد، زیرا در عرب آن روز حتّی مردان بزرگ از عریان كردن همه ی قسمتهای بدن خود احتراز نداشتند. ابو طالب می گوید:

«من هرگز از او دروغ نشنیدم، كار ناشایسته و خنده ی بیجا ندیدم، به بازیهای بچّه ها رغبت نمی كرد، تنهایی و خلوت را دوست می داشت و در همه حال متواضع بود. »

---