مطلب بسیار عمده و اساسی كه كتب آسمانی، ما را بدان توجّه داده اند، پیوستگی این دو زندگی است. این دو حیات از یكدیگر جدا نیست، بذر آن حیات در این حیات به دست خود انسان كاشته می شود و سرنوشت آن حیات در این حیات به وسیله ی خود انسان تعیین می گردد.

ایمان و اعتقاد پاك و درست و مطابق با واقع (و جهان بینی واقع بینانه) ، خلق و خوی پاكیزه و انسانی و منزّه از حسادتها، مكرها، حقد و كینه ها، غلّ و غشها، نیز اعمال صالح كه در جهت تكامل فرد و جامعه صورت گیرد: خدمتها، اخلاصها و امثال اینها سازنده ی یك حیات سعادتمندانه ی جاوید است برای انسان. بر عكس، بی ایمانی ها، بی اعتقادی ها، باورهای غلط، خلق و خوی های پلید، خودخواهیها، خودپرستیها، خودبینیها، ظلمها، ستمها، ریاكاریها، رباخواریها، دروغ، تهمت، خیانت، غیبت، سخن چینی، فتنه انگیزی، امتناع از عبادت و پرستش خالق و امثال اینها موجب حیات بسیار شقاوت آلود برای انسان در جهان آخرت است.

رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) در تعبیر جالب خود فرمود: الدّنیا مزرعة الآخرة [1] دنیا كشتگاه آخرت است. هر تخم بدی یا نیكی در دنیا بكارید در آخرت برداشت خواهید كرد. همان طور كه محال است انسان جو بكارد و گندم برداشت كند و یا خار بكارد و گل بچیند، حنظل بكارد و درخت خرما سبز شود، محال است كه انسان در دنیا اندیشه ی بد، خلق و خوی بد، عمل و كردار بد داشته باشد و در آخرت سود بگیرد.

---