اغلب افراد این طور فكر می كنند كه اختلاف نظری كه میان موحدین و مادیین در باب پیدایش عالم وجود دارد این است كه موحدین چون قائل به خدا هستند، عالم را حادث می دانند و مادیین عالم را قدیم می دانند، لازمه ی اعتقاد به خدا حدوث عالم است، همچنانكه لازمه ی انكار خدا قدم عالم است. بعد اگر بپرسیم مقصود از حدوث عالم چیست كه ما اگر خداشناس شدیم باید معتقد به حدوث عالم باشیم، می گویند حتما باید این طور اعتقاد داشته باشیم كه این عالم ما از نظر گذشته محدود است، یعنی یك تولد خاص و معینی دارد. گذشته ی عالم هزار سال است، ده هزار سال است، صد هزار سال است، میلیونها سال است، میلیاردها سال است؟ این فرق نمی كند ولی بالأخره به جایی می رسد كه آنجا دیگر به نهایت می رسد، یعنی از آنجا شروع شده است. قبل از میلیاردها سال پیش یا میلیاردها میلیاردها سال پیش، نیستی مطلق بود و این خدا بوده است كه عالم را به اصطلاح از كتم عدم به وجود آورده است، و حتی به عقیده ی این دسته اصلا یگانه دلیل بر وجود خدا همین است كه ما باید برای عالم به یك اول و نقطه ی شروعی معتقد باشیم، خدا یعنی آن موجد اوّل عالم.

این مطلب از دو جهت باید بحث شود، یكی اینكه آیا لازم است هر كسی كه خداشناس است، حتما برای عالم اول قائل باشد یا لازم نیست؟ دیگر اینكه ببینیم در حدودی كه علم و فلسفه ی بشر كار كرده است، نشانه هایی پیدا كرده است از اینكه عالم اول دارد، یا نشانه هایی پیدا كرده از اینكه عالم اول ندارد؟