غربیها این گونه عشقها را «عشقهای شرقی» می نامند و حتّی تقدیس هم
می كنند. برتراند راسل در كتاب
زناشویی و اخلاق می گوید:
«ما امروزیها حتّی در عالم تصوّر نمی توانیم روحیّه ی آن شاعرانی را كه در اشعارشان
از فنای خود سخن می راندند بی آنكه كوچكترین التفاتی از محبوب بخواهند درك
بكنیم. »
[1]
می خواهد بگوید كه ما معمولاً در عشقهایی كه خودمان سراغ داریم عشق را
وسیله ای و مقدّمه ای برای وصال می دانیم. (در این زمینه جمله های زیادی دارد) .
می گوید در عشقهای شرقی اساساً عشق وسیله نیست و خودش فی حدّ ذاته هدف
مجموعه آثار شهید مطهری . ج3، ص: 510
است، و بعد خیلی هم تقدیس می كند، می گوید این عشقهاست كه به روح انسان
عظمت و شكوه و شخصیّت می دهد.