انسان در ذات خودش نه خوب است و نه بد. ماركسیسم در انسان شناسی اش فطرت و غریزه برای انسان نمی شناسد و هر گونه ذات و سرشت درونی را نفی می كند، چون قبلاً در جامعه شناسی قرن نوزدهم این مسأله مطرح شده بود كه جامعه شناسی انسان بر روان شناسی او تقدّم دارد؛ چیزهایی كه می پنداریم برای انسان غریزی و فطری است، در واقع جامعه به او عطا كرده و اصولاً هر چه انسان دارد جامعه به او داده است؛ این جامعه است كه به همه ی جهازات روحی و روانی انسان شكل می بخشد؛ جامعه است كه غریزه ی اخلاقی را به فرد تحمیل می كند و او خیال می كند كه آن را از خودش دارد؛ انسان مثل یك مادّه ی خام است كه تحویل كارخانه داده می شود و خودش هیچ اقتضایی ندارد، كارخانه آن را به هر شكلی خواست در می آورد؛ یا مثل نوار خالی ضبط صوت است كه هر چه بگویید همان را به شما تحویل می دهد؛ قرآن بخوانید قرآن، شعر بخوانید شعر، نثر بخوانید نثر تحویل می دهد.

پس انسان در ذات خودش نه غریزه ی خوبی دارد نه غریزه ی بدی؛ اینها مربوط به عوامل اجتماعی است، عواملی پیچیده كه ممكن است افراد را خوب بسازد یا بد.