در مورد انسان لغت «فطرت» را به كار می بریم. «فطرت» مانند «طبیعت» و
«غریزه» ، یك امر تكوینی است، یعنی جزء سرشت انسان است (اگر می گویم تكوینی
است می خواهم بگویم اكتسابی نیست) ، امری است كه از غریزه آگاهانه تر است.
انسان آنچه را كه می داند می تواند بداند كه می داند؛ یعنی انسان یك سلسله فطریّات
دارد و می داند كه چنین فطریّاتی دارد.