یكی از خصوصیاتی كه آنها در امر وحی توضیح داده اند جنبه ی درونی بودن آن است، یعنی وحی را مثل ما [كه محسوسات را] از طریق [حواس ظاهر تلقی می كنیم ] همین طور كه ما از راه گوشمان یا چشم ظاهرمان تلقی می كنیم، از یك زیدی حرفی می شنویم، تلقی نمی كردند، بلكه از طریق باطن و درون تلقی می كردند. ما می بینیم- و زیاد هم هست- كه پیغمبر اكرم در حالتی كه وحی بر ایشان نازل می شد، در اكثر حالات وحی كه نوشته اند، حواسش تعطل پیدا می كرد، حالتی غش مانند به او دست می داد به طوری كه در ظاهر به خود نبود، در ظاهر از خود بیخود بود یعنی چشمش مثل چشم آدم خواب بود كه نمی بیند و گوشش مثل گوش آدم خواب بود كه نمی شنود و حالتش هم از این جهت غیر عادی بود كه سنگین می شد و بعد عرق می كرد و عرق زیادی روی پیشانی اش می نشست. قرآن هم می گوید: نَزَلَ بِهِ اَلرُّوحُ اَلْأَمِینُ `عَلی قَلْبِكَ .

در رؤیاهای صادقه همان طوری كه- اگر چه این تشبیهات خیلی بعید است- چشم انسان بسته است، گوش انسان هم بسته است، ماهیتش هم البته مجهول است، ولی مسلّم اگر یك تلاقی ای واقع می شود میان روح انسان و آن چیزی كه به انسان از یك آینده ی مجهول خبر می دهد، آن از طریق این حواس نیست، از یك طریق مرموز و باطن است كه انسان كشف می كند. حالا انسان در رؤیاهای صادقه با كی و با چی تماس می گیرد و به چه كیفیت؟ ما نمی دانیم و بحثش هم لازم نیست. پس در این جهت كه همه ی غرایز و همه ی وحیها درونی است شكی نیست. مگر وحیی كه به جمادات می شود بیرونی است؟ مگر وحیی كه به نباتات می شود بیرونی است؟ ما هم نمی دانیم، ما می دانیم در درون این نبات یك نیرویی هست كه او را رهبری می كند، در درون حیوان غریزه ای هست. با این همه پیشرفتهای علمی هنوز علم نتوانسته كشف كند كه این غرایز حیوانات كه بدون تعلیم و تعلم و بدون اكتساب یك چیزهایی را خود به خود می دانند یا مثل دانسته عمل می كنند چیست؟ حتی وراثت هم نتوانسته این را توجیه كند. پس در درونی بودن، با همه ی آنها شریك است.