مشخصه سوم- كه این دو را با هم مخلوط كرده اند- استشعار انبیاء به حالت خودشان بود، در حالی كه دارد می گیرد مستشعر است كه از جایی دیگر دارد می گیرد.

همین طور كه ما پیش معلمی درس می خوانیم در همین طبیعت می فهمیم كه در مقابل كسی نشسته ایم و از او گوش می كنیم و به ذهن خودمان می سپاریم كه از معلم یاد بگیریم در ذهنمان باشد، او هم عینا همین حالت را دارد با این تفاوت كه معلمش در این عالمی كه ما می بینیم نیست، در جای دیگر است، و عرض كردم پیغمبر اكرم همیشه بیم داشت كه آنچه می گیرد از ذهنش محو شود، از این طرف می گرفت، از طرف دیگر به زبان می آورد كه فراموش نكند، كه آیه نازل شد چنین كاری نكنوَ لا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُقْضی إِلَیْكَ وَحْیُهُ [1]. در آیه ی دیگر آمد: سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسی [2] تضمین كرد كه تو بعد از این فراموش نمی كنی، مبتلا به فراموشی نخواهی شد، پس نترس و با طمأنینه بگیر. مثل شاگردی كه شما می بینید كه گاهی سر كلاس (برای خودم اتفاق افتاده) از این طرف شما دارید می گویید از آن طرف دانشجو دارد می نویسد، می گویی آقا ننویس، اگر بنویسی خوب نمی توانی یاد بگیری، اول گوش كن خوب یاد بگیر به ذهنت بسپار بعد برو بنویس. وحی هم به پیغمبر گفت در حالی كه می گوییم، یادآوری نكن، تكرار نكن. ولی آنجا نگفتند برو در خانه بنویس، گفت ما تضمین می كنیم كه یادت نرود، غصه نخور یادت نخواهد رفت. پس این هم مسأله ی استشعار.

---