تكرار می كنم- و بعد تشریح می كنیم- كه این خصوصیت در زیبایی قرآن هست كه با اینكه فصاحت را به منتها درجه رسانده است از هر نوع تعبیر شاعرانه ای كه بوی كذب در آن باشد پرهیز كرده است. مثلا در شعرها داریم:

یا رب چه چشمه ای است محبت كه من از آن*یك قطره آب خوردم و دریا گریستم طوفان نوح زنده شد از آب چشم من*با آنكه در غمت به مدارا گریستم این از نظر شعری خیلی زیباست اما خیلی هم دروغ است، از نظر واقعیت خیلی دروغ است. یك قطره آب خوردم یك دریا گریستم! وقتی انسان زیر ذره بین واقع بینی می بیند كه یك بشری كه همه طول قدش یك متر و هشتاد سانتی متر و عرضش نیم متر و وزنش هشتاد كیلوست، می گوید من یك دریا اشك ریختم كه چشمش وقتی به دریا بیفتد هول می كند كه به طرف دریا نزدیك بشود [می فهمد كه این سخن دروغ است ] .

به دریا هم قناعت نمی كند:

طوفان نوح زنده شد از آب چشم من*با آنكه در غمت به مدارا گریستم وقتی انسان زیر ذره بین واقعی می گذارد می بیند چقدر مزخرف است! آخر چقدر آدم باید چرند حرف زده باشد، ولی وقتی كه از جنبه ی زیبایی نگاه می كند می بیند واقعا زیبا گفته. در قرآن بویی از این تعبیرات نیست.