بحثهایی كه ما در گذشته درباره ی وحی و نبوت می كردیم از جنبه ی كلی بود و به اصطلاح درباره ی «نبوت عامّه» بود. برای اینكه با این اصطلاح هم آشنا بشوید، بحثهایی كه به طور كلی درباره ی وحی و نبوت می شود یعنی قطع نظر از نبوت یك پیغمبر بالخصوص، اصلا مسأله ی پیغمبری، مسأله ی نزول وحی، مسأله ی اینكه هر پیغمبری باید معجزه ای داشته باشد اینها را می گویند نبوت عامه، یعنی مسائلی كه درباره ی نبوت به طور كلی بحث می كنند.

ولی نبوت خاصه كه نبوت عامه مقدمه ای است برای آن، بحث درباره ی پیغمبری یك پیغمبر بالخصوص است. مثلا درباره ی پیغمبر بزرگوار خودمان ما به طور جداگانه باید بحث كنیم كه ما چه دلایل و نشانه هایی بر نبوت و پیغمبری ایشان داریم، چون خود نبوت كه همان وحی یعنی رسالت من جانب الله باشد جزء محسوسات نیست كه مشاهده بشود، یعنی یك پیغمبر كه مدعی است من پیغمبر هستم، پیغمبری او، رسالت او از جانب خدا مستقیما یك امر محسوسی نیست كه هر كسی به چشم خودش ببیند یا مثلا در زیر یك دستگاهی بشود نبوت او را كشف كرد، مثل كسی كه بگوید من بر عكس همه مردم دارای دو قلب هستم، می آییم او را معاینه می كنیم ببینیم دو قلب دارد یا یك قلب. آن كسی كه می گوید بر من از غیب و باطن وحی و الهام می شود باید با یك دلیلی ثابت بشود كه او واقعا وحی و الهامی دارد. آن دلیلش كه در تعبیر قرآن كلمه ی «آیت» - یعنی نشانه- آمده است و در اصطلاح علمای اسلامی بعد كلمه ی «معجزه» آمده است همان است كه ما با آن نبوت را اثبات می كنیم. ما فعلا به نبوت سایر انبیایی كه در گذشته بوده اند كار نداریم، درباره ی نبوت پیغمبر خودمان كه صحبت می كنیم ایشان چه معجزاتی داشته اند، چه آیاتی از جانب خداوند داشته اند كه دلیل بر نبوتشان باشد.

بزرگترین آیت و بزرگترین دلیل و آن چیزی كه به نصّ قرآن به آن استناد شده است خود قرآن است و بنابراین عمده ی بحث ما باید روی خود قرآن متمركز بشود.