این آیه هم نشان می دهد كه با یك شاعر (یعنی با یك مدرك) ، با یك متفكر دارند حرف می زنند. اگر غیر از این باشد مثل این است كه به چراغی در حالی كه دارد خاموش می شود و حیات خودش را از دست می دهد، بگوییم ای چراغ حالا تو بازگرد! این دیگر بازگشتن نیست، تمام شدن است. بعلاوه، قرآن همین طوری كه حیات را یك امر وجودی می داند و رسول و مأمور و فرشته برای آن قائل است، برای مردن هم فرشته ی مخصوص و فرشتگان مخصوص قائل است. اگر مردن تمام شدن حیات می بود، دیگر این حرفها كه ما فرستادگان و فرشتگانی داریم و آنها را می فرستیم كه بگیرند و بیاورند معنی نداشت. بله، [درباره ی] هر چه حیات است می گفت ما فرشتگان خودمان را می فرستیم، به این عالم روزی می دهند، حیات می دهند، آن ساعتی كه حیات ندادند [مردن است ] ، مردن یعنی حیات ندادن. اما قرآن مسأله ی اماته را یك امری مافوق مردن و فقدان حیات تلقی می كند، یعنی آن را یك نوع حیات، یك نوع انتقال، یك تطور حیات و تنوّر حیات تلقی می كند. «میرانده شد» مثل این است كه بگوییم بچه ای از مادر متولد شد، وضعی تبدیل به وضع دیگر شد، حیاتی تبدیل به حیات دیگر شد، نه اینكه حیاتی بود و بكلی سلب شد.

اینها سلسله آیاتی بود كه ما در این زمینه پیدا كردیم كه دلالت می كند انسان در فاصله ی مردن تا روز قیامت از یك نوع حیات- كه بعدها حیات برزخی و عالم برزخ اصطلاح شده- برخوردار است.