این مطلب را مقدمتا عرض كنم: فرق است میان شخص و شخصیت، یا شخصیت به اصطلاح فلسفی و شخصیت به اصطلاح روانشناسی، یك وقت می گوییم شخص یا شخصیت و مقصودمان هویت فردی است، یعنی یك شخصی كه الآن وجود دارد یك «من» الآن وجود دارد، یك واقعیت الآن وجود دارد كه این خودش یك فرد بالخصوص است، یك فرد است كه اگر ما فرد دیگری را و لو صد در صد مشابه این فرض كنیم كه تمام خصوصیات جسمی و روحی او صد در صد مشابه این باشد و اگر میلیاردها خصوصیت در این هست، شبیه آن هم در او باشد، آن وقت می توانیم بگوییم كه این دو از نظر شخصیت یكی هستند، یعنی از نظر ظاهر جسم هر چه كه این دارد آن دارد و هر چه كه آن دارد این دارد، یك ذره تفاوت نیست و از نظر خصوصیات روحی هم هر چه كه این دارد آن دارد و هر چه كه آن دارد این دارد، این دو از نظر شخصیت یكی هستند، یعنی شخصیت این با شخصیت آن یك سر سوزن تفاوت ندارد ولی در عین حال دو شخص هستند، دو فردیت هستند، دو هویت هستند، دو «من» هستند، این یك «من» است و آن «من» دیگری است.

آنچه در مسأله ی قیامت مطرح است وحدت شخص است نه وحدت شخصیت، یعنی شخص همان شخص باشد، نه شخصیت همان شخصیت باشد ولی شخص شخص دیگر باشد. اگر در قیامت فرد دیگری صد در صد مشابه با من آورده شود كه همه چیز او مثل من است بدون تفاوت اما خود من نیستم، او مثل من است. این از نظر آن «كم» كه قرآن می گوید: شما هستید كه دارید پاداش داده می شوید، كافی نیست.