مسأله ی امامت به معنی اوّلی كه عرض كردم، همین ریاست عامّه است، یعنی پیغمبر كه از دنیا می رود، یكی از شئون او كه بلا تكلیف می ماند رهبری اجتماع است.

اجتماع زعیم می خواهد و هیچ كس در این جهت تردید ندارد. زعیم اجتماع بعد از پیغمبر كیست؟ این است مسأله ای كه اصل آن را، هم شیعه قبول دارد و هم سنّی، هم شیعه قبول دارد كه اجتماع نیازمند به یك زعیم و رهبر عالی و فرمانده است و هم سنّی، و در همین جاست كه مسأله ی خلافت به آن شكل مطرح است. شیعه می گوید پیغمبر (ص) رهبر و زعیم بعد از خودش را تعیین كرد و گفت بعد از من زمام امور مسلمین باید به دست علی (ع) باشد و اهل تسنن با اختلاف منطقی كه دارند، این مطلب را لااقل به شكلی كه شیعه قبول دارد قبول ندارند و می گویند در این جهت پیغمبر شخص معینی را تعیین نكرد و وظیفه ی خود مسلمین بوده است كه رهبر را بعد از پیغمبر انتخاب كنند. پس آنها هم اصل امامت و پیشوایی را- كه مسلمین باید پیشوا داشته باشند- قبول دارند منتها آنها می گویند پیشوا به آن شكل تعیین می شود و شیعه می گوید خیر، به آن شكل تعیین شد، پیشوا را خود پیغمبر اكرم به وحی الهی تعیین كرد.

اگر مسأله ی امامت در همین حد می بود (یعنی سخن فقط در رهبر سیاسی مسلمین بعد از پیغمبر بود) انصافا ما هم كه شیعه هستیم، امامت را جزء فروع دین قرار می دادیم نه اصول دین، می گفتیم این یك مسأله ی فرعی است مثل نماز. اما شیعه كه قائل به امامت است، تنها به این حد اكتفا نمی كند كه علی (ع) یكی از اصحاب پیغمبر، ابو بكر و عمر و عثمان و صدها نفر دیگر حتی سلمان و ابی ذر هم یكی از اصحاب پیغمبر بودند و علی (ع) از آنها برتر بوده، افضل و اعلم و اتقی و الیق از آنها بوده و پیغمبر هم او را معین كرده بود. نه، شیعه در این حد واقف نیست، دو مسأله ی دیگر می گوید كه اصلا اهل تسنن به این دو مسأله در مورد احدی قائل نیستند، نه اینكه قائل هستند و از علی (ع) نفی می كنند. یكی مسأله ی امامت به معنی مرجعیّت دینی است.