اولین سخنی كه در باب امامت می گویند، تعریفی است كه از امامت می كنند. در این تعریف اختلافی نیست. می گویند: «الامامة ریاسة عامّة فی امور الدّین و الدّنیا» [امامت ] ریاستی است عمومی هم در امور دینی و هم در امور دنیایی. خواجه تعبیری كلامی دارد، می گوید: «الامام لطف» . مقصود این است كه امامت هم نظیر نبوت از مسائلی است كه از حدّ بشری بیرون است و به همین جهت [انتخاب امام ] از حد استطاعت بشری بیرون است و بنابراین آن طرفی است، از آن طرف باید بیاید، مثل نبوت است كه از طریق وحی و تعیین الهی باید بیاید با این تفاوت كه نبوت مستقیما از ناحیه ی خداست، ارتباط پیغمبر است با خدا، و امامت تعیینی است از ناحیه ی پیغمبر از ناحیه ی خدا.